دندان مصنوعی(خاطرات طنزدفاع مقدس)

شلمچه بودیم!

بس که آتش سنگین شد،دیگه نمی تونستیم خاکریز بزنیم.

حاجی گفت:"بلدوزرهارو خاموش کنید بذارید داخل سنگر ها تا بریم مقّر".

هوا داغ بود و ترکش کُلمَن آبو سوراخ کرده بود.

تشنه و خسته و کوفته،سوار آمبولانس شدیم و رفتیم.به مقر که رسیدیم

ساعت دو نصفه شب بود. از آمبولانس پیاده شدیم و دویدیم طرف یخچال.یخچال نبود.

گلوله ی خمپاره صاف روش خورده بود و برده بودش تو هوا.دویدیم داخل سنگر.

سنگر تاریک بود،فقط یه فانوس کم نورآخر سنگر می سوخت.

دنبال آب میگشتیم که پیر مرادی داد زد:"پیدا کردم!"

و بعد پارچ آبی رو برداشت و تکون داد.

انگار یخی داخلش باشه صدای  تَلق تَلق کرد.گفت:"آخ جون"

و بعد آب رو سرازیر گلوش کرد.می خورد که حاج مسلم- پیر مرد مقر- از زیر پتو

چیزی گفت:"کسی به حرفش گوش نداد.مرتضی پارچو کشید و چند قُلُپ خورد.

به ردیف همه چند قُلُپ خوردیم.خلیلیان آخری بود.تَهِ آبو سر کشید.

پارچ آبو تکون داد و گفت:"این که یخ نیست.این چیه؟!"

حاج مسلم آشپز،سرشو از زیر پتو بیرون کرد و گفت:

"من که گفتم اینا دندونای مصنوعی منه!یخ نیست،اما کسی گوش نکرد،منم گفتم

گناه دارن بزار بخورن!"هنوز حرفش تموم نشده بود که همه با هم داد زدیم:"وای!"

واز سنگر دویدیم بیرون. هر کسی یه گوشه ای سرشو پایین گرفته بود تا...!

که احمد داد زد:

"مگه چیه! چیز بدی نبود!آب دندونه!اونم از نوعِ حاج مسلمش! مثل آبنبات.

اصلا فکر کنید آب انجیر خوردید".

راوی: محسن صالحی حاجی آبادی